ตะลอนเที่ยววัดเชียงใหม่ "วัดอินทขิล" แม่แตง

[konhuleg]

หลังจากที่ต้องผิดหวังในการมาเที่ยวพิพิธภัณฑ์เตาเผาอินทขิล เนื่องจากวันที่ผมมานั้นมันเป็นวันหยุดราชการ ซึ่งด้วยความเซ็งเล็กน้อย ห็เลยเบนเป้าหมาย มาเที่ยวอย่างอื่นแทน และหวยก็มาออกที่ วัดอินทขิล ตำบลอินทขิล อำเภอแม่แตง เชียงใหม่ ซึ่งอยู่ห่างกันไม่ไกลมากนัก

วัดอินทขิล เป็นวัดที่วางตัวในชุมชนที่โอบล้อมไปด้วยบรรยากาศของท้องทุ่งตามวิถีของชนบท วัดแห่งนี้มีความเกี่ยวเนื่องกับบุคคลสำคัญท่านหนึ่ง ซึ่งเป็นศิษย์ของครูบาเจ้าศรีวิชัย นักบุญแห่งล้านนา ซึ่งบุคคลที่ผมกำลังพูดถึงนั้น คือ พระครูวรเวทย์วิสิฐ (ครูบาธรรมชัย ธมฺมชโย)

ครูบาธรรมชัย นามเดิมว่า กองแก้ว เมืองศักดิ เกิดเมื่อวันเสาร์ที่ 6 มิถุนายน พ.ศ.2457 เป็นบุตรของนายสุจา หรือหนานพรหมเสน มารดาชื่อนางคำป้อ บิดามารดามีอาชีพแพทย์แผนโบราณและช่างไม้ ทำสวน ทำนา มีพี่น้องร่วมท้องมารดาเดียวกัน 7 คน ท่านเป็นผู้มีนิสัยพูดจริง ทำจริง ไม่เหลาะแหละเหลวไหล สนใจในธรรมะ ชอบเข้าวัดเข้าวามาตั้งแต่เล็กๆ เพราะบิดาเคยบวชเรียนมาแล้วรอบรู้ในอรรถในธรรม เมื่อจบชั้นประถมปีที่ 3ครูบาธรรมชัย ได้เข้าอบรมเป็นศิษย์วัดสันป่าสักอยู่ 3 เดือน หัดท่องเรียนเขียนอ่านตัวอักขระพื้นเมืองเหนือและเรียนสวดมนต์สิกขาสามเณร โดยมีพระบิดา และพระอินหวันเป็นผู้สอน เมื่อท่องเรียนเขียนอ่านได้คล่องแล้ว จึงได้บวชเป็นสามเณรในวันที่ 15 มีนาคม พ.ศ.2471 เป็นสามเณรอยู่ได้ 1 พรรษา มีความสนใจในสมถกรรมฐานมาก ซึ่งหลังจากครุ่นคิดไตร่ตรองอยู่หลายวัน ท่านจึงได้เข้าไปกราบลาสมภารเจ้าวัดว่า ขอลาเข้าไปบำเพ็ญกรรมฐานในป่าสักหนึ่งพรรษา ซึ่งจากนั้นมา ท่านก็ธุดงค์มาเรื่อย

ทั้งนี้ ในช่วงปี พ.ศ. 2481 คณะศรัทธาหมู่บ้านสันป่าตอง วัดอินทขิลใหม่ ตำบลอินทขิล อำเภอแม่แตง เชียงใหม่ มีพ่ออุ้ยแก้ว ทิพเดโช เป็นหัวหน้า ได้พากันเดินทางมาอาราธนานิมนต์ครูบาธรรมชัยไปเป็นเจ้าอาวาส เพื่อให้ท่านพัฒนาปฏิสังขรณ์วัดที่เก่าแก่ทรุดโทรมและโปรดศรัทธาชาวบ้าน ครูบาธรรมชัยรับนิมนต์ ออกเดินทางไปเมื่อวันที่ 18 มิถุนายน 2481 ท่านได้บูรณะปลูกสร้างเสนาสนะเครื่องใช้ วัดอินทขิลใหม่จนเจริญรุ่งเรืองตลอดมาไม่หยุดหย่อนเป็นเวลาถึง 9 ปี ได้อบรมสั่งสอนศิษย์ให้บวชเรียนเป็นสามเณรและพระภิกษุเป็นจำนวนมาก เป็นที่เลื่องลือไปทั่วภาคเหนือว่า ท่านเป็นพระนักสร้าง นักพัฒนาวัดวาอาราม สมแล้วที่เป็นศิษย์ครูบาเจ้าศรีวิชัย ทำให้วัดอินทขิลซึ่งเป็นเพียงอาราม หรือ สำนักสงฆ์เล็ก ๆ กลายเป็นวัดใหญ่โตสวยงาม

ในระหว่างที่ท่านจำพรรษาอยู่ที่วัดอินทขิลใหม่ 9 ปีนี้ เมื่อว่างจากพัฒนาวัด และอบรมลูกศิษย์พระเณร ท่านจะออกเดินทางไปนมัสการครูบาเจ้าศรีวิชัยอยู่เสมอ และเสาะแสวงหาครูบาอาจารย์เจ้าสำนักต่าง ๆ ที่เก่ง ๆ เพื่อขอศึกษากรรมฐานและวิทยาคม ในขณะเดียวกันก็ศึกษาค้นคว้าตำรับตำรายาสมุนไพร แพทย์ศาสตร์แผนโบราณไปด้วย ทำให้ท่านเป็นผู้เรื่องวิทยาคม มีฌานสมาธิแก่กล้าและเชี่ยวชาญทางแพทย์ศาสตร์สงเคราะห์ เป็นที่เคารพศรัทธาเลื่อมใสทั่วไปในสมัยนั้น

พ.ศ.2490 ปลายปี ท่านได้อำลาจากวัดอินทขิลใหม่ และคณะศรัทธาญาติโยมชาวบ้าน หลังจากที่ได้สร้างความเจริญให้วัดมาเป็นเวลานานถึง 9 ปี เพื่อจะออกป่าจาริกธุดงคกรรมฐานใฝ่หาความสงบวิเวก บำเพ็ญธรรมให้สมความตั้งใจเสียที ซึ่งคณะศิษย์และญาติโยมชาวบ้านมีความรักและอาลัย ไม่อยากจะให้ท่านจากวัดไป แต่เมื่อท่านได้ชี้แจงให้ทราบถึงความจำเป็นที่จะต้องบำเพ็ญธรรมปฏิบัติ คณะศิษย์และญาติโยมก็ต้องตัดใจให้ท่านไปทั้ง ๆ ที่ อาลัยเสียดายยิ่งนัก

และทั้งหมดนั้นก็คือเรื่องราวของวัดอินทขิลกันครับ